Afgelopen weekend, zaterdag 12 juli, was de AUHV Roofvisgroep te vinden op de Lek. Per boot en op jacht naar snoekbaars, baars en snoek. Onze verslaggever Bard Borger ging mee op pad en voelde de heren roofvissers aan de tand.
Het is een ietwat klamme, windstille zaterdagochtend als de Roofvisgroep bij elkaar komt langs de A27. Volhardend in de penetrante lucht van rottend slachtafval – schijnbaar afkomstig uit een geparkeerde truck met containers 20 meter verderop – is het geduldig wachten op de laatste mannen.
Zodra de groep compleet is trekken de boten en auto’s in kolonne richting de trailerhelling bij Ameide, waar ze gezamenlijk de Lek op zullen gaan. Het vissen op deze dynamische rivier is de laatste jaren een traditie geworden binnen de
Roofvisgroep. Elke zomer stappen leden van de AUHV in bij een aantal bootbezitters om gezamenlijk een dag achter de stekels en tandjes aan te gaan.
De helling bij Ameide leent zich perfect voor een gelegenheid als deze. Er is volop parkeergelegenheid, inclusief een ruim grasveld om de boten in orde te maken. De daadwerkelijke trailerhelling is dik in orde en voorzieningen zoals vuilnisbakken zijn allemaal present. De scherpe bocht die bovenaan de dijk gemaakt moet worden vraagt wel altijd om aandacht. Als de instappers na aankomst over de boten verdeeld zijn, worden de tactische plannen gesmeed en kan het zeil van de boten. Te water!
Het is al snel duidelijk dat het waterpeil de afgelopen dagen aanzienlijk is gestegen. De Lek toont haar spierballen, vooral in de vaargeul suist het water met flinke snelheid voorbij. Niet zelden zijn dit ideale omstandigheden om grijpgrage rovers aan de schubben te komen.
Helaas vallen de vangsten desondanks ’s ochtends wat tegen; tegen twaalf uur hebben de meeste boten hooguit een handvol baarzen en snoekbaarzen gevangen. De meeste vissen zijn bovendien nog maar nét maats of halen die grens niet eens. Als de stroming vervolgens langzaam afneemt en het doodtij zich aandient, vallen de vangsten bij iedereen vrijwel helemaal stil.
Het scheelt een hoop dat de prachtige natuur op en langs de rivier zich deze dag van zijn beste kant laat zien. Planten en bomen in volle bloei, ijsvogels, grote zwermen ganzen en grazende schapen maken de natuurbeleving tot een genot op zich. Door ondertussen regelmatig te variëren in technieken blijft iedereen voldoende scherp. Als de balans tussentijds wordt opgemaakt blijkt dat de vissen tot nu toe zowel dropshottend, verticalend als werpend zijn gevangen. De vis ligt zeer flink verspreid, tonen de cijfers bovendien: de diepte lijkt weinig uit te maken en geen enkele boot houdt de nul.
Rond het middaguur breekt de zon door en klimt het kwik in rap tempo tot hoge waarden. Vesten gaan uit, broekspijpen worden afgeritst. Langzaam neemt de stroming weer toe, in omgekeerde richting dit keer. Door het opkomend tij wordt het water terug de rivier ingedrukt.
Bij gebrek aan actie besluit de boot van Leon rond drie uur een kijkje te gaan nemen nabij de stuw bij Tull en ’t Waal. Hoewel het water er werkelijk als een gieter doorheen blijkt te komen, stokt de teller in deze boot bij 10 vissen in totaal. Uit een korte rondgang, rond vijf uur, blijkt dat de overige vier boten iets minder vingen en niet heel veel hebben gevaren.
De tegenvallende vangsten accepterend, genietend van het weer, heeft iedereen kalmpjes zijn meters gemaakt. Rond zes uur zijn de meeste boten van het water en wordt de tocht naar huis aanvaard. Met beperkt aantal vissen was het een gezellige, mooie, maar moeizame dag.