Twee Utrechtse deelnemers deden onlangs mee aan het European Carp Angling Championships. Patrick Kemble, één van de deelnemers maakte een mooi verslag.
Ik ben Patrick Kemble en samen met mijn vismaat Endang Hidayat zijn wij twee gepassioneerde amateur karpervissers met een droom: meedoen aan een grote karperwedstrijd en onze kwaliteiten meten aan die van andere (gerenommeerde) karpervissers.
Deze droom leek altijd onbereikbaar vanwege de gesloten inschrijvingen of toelatingseisen voor amateurs. Tot ik op een dag een artikel las van de European Carp Angling Championships. Zij organiseerden voor de eerste keer een open Europees kampioenschap - een wedstrijd van 135 uur verdeeld over drie verschillende Franse meren van Abbey Lakes (Heron, Fox en Wild Boar). Naast de eer van het meedoen en mogelijk een podiumplaats, was dit tevens een kans op een grote hoofdprijs. Maar hoe pak je zoiets aan? En zouden we een sponsor kunnen vinden die ons met de wedstrijddeelname en de voorbereidingen zou kunnen helpen? Na meerdere gesprekken met onze vaste karper-speciaalzaak waren we er uit; Hengelsport Utrecht was bereid om ons te sponsoren. En zo stonden onze namen opeens op de deelnemerslijst…
De loting: Heron of toch Abbey?
Na weken van voorbereidingen en informatie verzamelen, was het eindelijk zover. Op vrijdagavond 1 november kwamen we aan op het terrein van Abbey. De parkeerplaats stond vol met Engelse nummerborden. Voor het clubhuis was ruimte gereserveerd om je bivvy op te zetten voor de nacht. De BBQ stond aan en het bier stond op tafel. De volgende ochtend was de loting. Onze namen werden zowaar als tweede getrokken. Zou het iets betekenen?
Endang grabbelde in de zak en trok een lot waarmee we eerst op Heron, daarna op Wild Boar en als laatste op Fox zouden vissen. Direct na trekking pakten we de volgeladen bus naar de stek. Maar de toegewezen stek op Heron was tijdelijk buiten gebruik. We waren verward, wat nu? Al snel kwamen we er achter dat het ECAC een eigen steknummering had gebruikt. We moesten eigenlijk op Abbey zijn! Verwarring sloeg om in enthousiasme, want dit was de Shoulders stek, genoemd naar de grootste karper van Abbey.
Met PVA-bag of toch single hookbait?
Na het startsignaal om 10:00 uur mochten we beginnen met peilen en vissen. De bodem aan de linkerkant was redelijk schoon en er was een interessante plek bij een omgevallen boom, helemaal in de verre hoek van de stek. Aan de rechterkant was een aantal open plekken, die verderop naar rechts overgingen in een dik wierbed. De eerste hengel op de rechterkant ging schuin naar het midden op 2,5m diepte, vlak voor het dikke wier.
Heron Stek 14-5 Links
De tweede hengel op de rechterkant ging recht vooruit op ongeveer 4m van de overkant af op 5m diepte. Beide hengels waren uitgerust met een parachute bag met daarin een snowman. Links legden we de buitenste hengel op ongeveer 30m uit de kant op een diepte van 3m, uitgerust met een standaard PVA-bag gevuld met een pellet-grondvoermix met daarin een KD-rig. De andere hengel aan de linkerkant ging helemaal naar de overkant, richting een omgevallen boom. Deze hengel werd door de te overbruggen afstand (ca. 95m) als single hookbait ingezet.
Kant en klare PVA bags
KD-Rig
Parachute bag
Na het uitgooien van de hengels, was voor ons de wedstrijd echt begonnen. ‘s Avonds hielden we via de Facebookpagina van het ECAC de vangsten van anderen bij. Er waren inmiddels twee vissen gevangen, waarvan er eentje boven de 25kg. De lat lag dus hoog! Om negen uur doken we beiden onze slaapzak in, klaar voor wat komen zou. Tot uit het niets de hengel die in richting van de boom lag afging. Ik rende naar de hengel, maar bij het aanslaan was er geen contact met de vis. Jammer! Maar we hadden kennelijk wel een goede spot gevonden! Helaas bleef het op enkele piepjes na die nacht verder stil.
Bingo!
De volgende ochtend werden we om 7:15 gewekt door een keiharde fluiter. Het was dezelfde hengel die eerder ook al een run had opgeleverd. Ik pakte na een korte sprint de hengel en had dit keer wel direct contact met de vis. Eindelijk bingo! Ik schreeuwde naar Endang om te komen scheppen. De vis was al bij de kant toen het schepnet het water ingleed. Maar toen schoot plotseling de haak los. Ik zakte op de grond van verbazing. Ze hebben ons gevloek waarschijnlijk tot in Nederland kunnen horen.
Na enige minuten waren we over de teleurstelling heen en was het tijd voor een nieuwe kant en klare PVA-bag, waarna de hengel snel terugging op dezelfde plek. Die middag kregen we verder geen actie meer. Het werd tijd voor iets anders. Want in een tijdsbestek van 48 uur per meer heb je niet de luxe om lang te wachten totdat er iets gebeurt en zal je een aanbeet moeten proberen te forceren. De snowman-combinatie werd vervangen door een Poseidon super sweet combinatie.
PVA standaard bag
Ook maakten we een rig met een donkere pop-up met daarboven een geweekte mossel van Pallatrax. We verplaatsten de hengels van de rechterkant meer richting de omgevallen boom. Eveneens met een single hookbait. Alle hengels werden voorzien van extra veel spodmix en in het donker schoten we met de werppijp de nodige boilies. Het was ongelofelijk maar waar; op een goede stek in het meer waar de meeste vis van Abbey zit, verliep onze tweede nacht zonder ook maar één enkele piep.
Verschillende rigs
Het tweede meer
De volgende ochtend vroeg was ik onderweg naar het clubhuis voor onze tweede trekking. We hadden via Facebook gelezen dat er op stek 6 van Wild Boar goed gevangen was, dus we wilden graag hier of in de buurt zitten. Onze namen werden weer als tweede geloot en ik trok stek nummer 10. Dit was recht tegenover stek 6.
Wild Boar tweede vis 9 kg
Al wandelend terug naar de stek belde Endang. Hij wilde net voor het eindsignaal de hengels binnen halen, maar kreeg bij het binnenhalen een run op de hengel die we verplaatst hadden richting de omgevallen boom. De vis was zo sterk dat hij door een bijna dichte slip lijn bleef nemen en in één keer het dikke wierbed in dook. Na wat trekken bleek de vis muurvast te zitten. We waren nu verplicht om de marshals te bellen om de vis vanuit de boot te mogen drillen.
Na 15 min waren de marshals gearriveerd met een boot. Met de hengel krom in de hand stapte Endang de boot in. De marshal roeide richting het wierbed en hij maakte de lijn wiervrij. Telkens kwam de vis ietsjes los, maar zwom zich vervolgens weer vast. De druk op de lijn werd beetje bij beetje opgevoerd. Totdat er plotseling een grote tak met de lijn naar boven kwam. De vis schoot nog één keer de diepte in en nam een paar meters lijn mee. De marshal trok nog eenmaal met zijn hand aan de lijn, maar de vis was er helaas af. Waarschijnlijk had hij zijn laatste kracht gebruikt voor nog één duik, waardoor hij zich met succes van de haak had ontdaan. Endang keerde vol ongeloof terug naar de kant. Logisch, volgens de marshal was dit geen kleine vis en had deze ons vlak voor het einde van de sessie nog in de punten kunnen brengen.
Wild Boar derde vis 10kg
Maar er was geen tijd om te treuren, want we moesten door naar Wild Boar. Een nieuw meer, met nieuwe vissen en dus nieuwe kansen. Vissen is normaliter ontspannen. Totdat je meedoet aan een wedstrijd... Dan is er een constante (wedstrijd)spanning, wat toch wat onwennig aanvoelt. Op Wild Boar voelden we direct de keiharde wind in ons gezicht blazen. Recht tegenover ons was een landtong, met daarnaast een grote open plek. De linkerkant van de landtong lag net buiten onze stekgrenzen en mochten we dus niet bevissen. Hierdoor waren onze opties beperkt.
We begonnen na het startsein eerst weer met peilen. De bodem was gelukkig vrij schoon, hier en daar een wierbed en op 6 meter uit de kant lag een geul van ongeveer 4 meter lang. We zouden daar een hengel in leggen en daarnaast twee hengels tegen en voorbij de landtong. De laatste hengel ging richting het wijd. We wisten dat alle vissen zich in de hoek van het meer bevonden, recht voor de deur van stek 7. Maar ook dit was buiten onze stekgrenzen. Terwijl de tijd verstreek, zagen we hoe op stek 7 de ene na de andere vis werd binnen gehaald of verspeeld. Het is ontzettend frustrerend te weten waar de vis zit, terwijl je er niet mag vissen.
Back in the game
Die avond en nacht bleef het stil. De volgende ochtend baalden we als een stekker en probeerde we te achterhalen wat we anders konden doen. Tot opeens de hengel die net voorbij de landtong lag een piep gaf. Langzaam gingen de piepjes over in een lange fluiter. Eindelijk een run. Ik sprong uit mijn slaapzak en pakte de hengel. Ik had direct contact met de vis en kon snel lijn binnenhalen. Maar ik voelde de vis over en door de diepe geul zwemmen. De schrapende trilling van de lijn langs de geulrand maakte mij zenuwachtig. Als de lijn maar niet knapt. Endang stond al klaar met het schepnet en kon de vis in één keer scheppen. Bingo, de eerste vis gevangen op de Poseidon wicked tuna en de kop was er eindelijk af! De vis ging de drijfzak in en werd kort daarna door de marshals gewogen op 11kg. Klein van formaat, maar wij waren er niet minder blij om. En omdat alleen stek 7 vis had gevangen waren wij met deze vis voorlopig tweede op Wild Boar en dus back in the game!
Maar onze tweede plek met één 11kg vis was flinterdun. We moesten iets doen. We besloten een gok te nemen en de punt van de landtong van boilies en een emmer spodmix te voorzien. Hopelijk werden de vissen in de verre hoek geactiveerd om onze kant op te komen. We begonnen het voeren aan het begin van de middag, zodat we daarna zo lang mogelijk rust op de stek zouden hebben. Net toen de nacht viel, werden we wederom luid gewekt door een keiharde fluiter uit mijn ACEi3. Het was wederom de hengel die vlak langs de landtong lag. Kennelijk had onze gok gewerkt. Na een korte dril had ik wederom een mooie spiegelkarper van 9 kg in mijn handen. We lagen net weer warm in onze slaapzak toen ook de Delkim van Endang afging. Het was de hengel die op het wijd lag die er deze keer als een speer vandoor ging. De vis pakte snel meters, maar die werden door Endang snel en kundig teruggewonnen. Ook deze vis werd in het bijzijn van de marshals gewogen (10kg) en gefotografeerd. Dit ging lekker, zou het zo doorgaan?
Maar toen hoorde we ook een beetmelder van onze overburen. We moesten er wel voor zorgen dat we onze tweede plek niet zouden weggeven. Uiteindelijk was het na een klein uurtje slapen al weer tijd om te beginnen aan de tweede opruimsessie in het donkerst van de nacht. Eerlijk gezegd maakt het continu verkassen naar een ander stek in het aardedonker en in de stromende regen deze wedstrijd loodzwaar. Ik was net voor 7.00u. terug van de derde loting en had Fox 3 getrokken. Ook wisten we dat er op Wild Boar niets meer gevangen was. Wij hadden onze tweede plaats dus behouden.
Op naar Fox
Aangekomen op Fox waren de vorige deelnemers nog aan het opruimen. Ze hadden niets gevangen en zelfs geen piepje gehad. Deze stek zou dus wederom een uitdaging worden. Enerzijds door laag overhangende spanningskabels wat het gooien naar rechts lastig zou maken, anderzijds door het dikke wier rondom de stek. Tijdens het peilen werd duidelijk dat het wier nog erger was dan we dachten. De gehele stek lag er van links tot rechts vol mee. Er waren een paar kleine open plekken links, net op de stekgrens. En één open plek direct rechts aan de kant. Ook vonden we één kleine open plek direct onder de stroomkabels. We begonnen voorzichtig met spodden op de open plekken aan de linkerkant. Op de rechterkant voerden we niet. Hier zouden we alleen PVA-bags gebruiken, omdat de open plek onder de stroomkabels lastig met een spod te bereiken was. Je kon namelijk tijdens het werpen de overhangende stroomkabels raken. Hier zagen we dus snel vanaf.
Spodden Fox
Vanwege de kreeftjes die binnen no-time je boilies aanvraten, kozen we op Fox voor slowsinking snowman combinaties met verschillende kleuren plastic pop-up’s. Daarnaast gebruikten we extra veel pellets in de PVA-bags aangezien kreeftjes niet graag over hun eigen voedsel lopen. De pellets beschermden dus in feite het haakaas. De hengels zouden we minimaal 20 uur laten liggen, zodat er op de enige open plekken die er waren maximale rust zou zijn. Helaas ging er weer een nacht voorbij zonder ook maar een enkele piep. Na een snelle check van de ECAC-Facebook, bleek dat niemand die avond iets gevangen had. Een schrale troost. En gelukkig hebben we nog een kans!
Fox stek 6-3 rechts
Toen we donderdagochtend de hengels naar binnen haalden, merkten we dat ondanks onze maatregelen zelfs het plastic imitatie aas door de kreeften was aangevreten. We hadden op Fox nog steeds geen vis gevangen, dus werd het wederom tijd voor een gok. Het spodden op de linkerkant werd opgevoerd en alle hengels werden in het donker met de werppijp van Poseidon wicked tuna en super sweet boilies voorzien.
Dromen mag altijd
De laatste nacht viel en we hoopten op succes in de nacht door onze gok. Maar in alle vroegte werden we beiden wakker en keken elkaar van onder onze brolly bedroefd aan. Wederom geen actie gehad. We hadden nog 1,5uur te gaan. Zou het op het laatste moment nog gebeuren? Inmiddels kwam het met bakken uit de hemel en tikten de minuten weg. Voor we het wisten was het 7.00u. De hoorn klonk en de wedstrijd was voorbij. Doorweekt en teleurgesteld schudden we elkaar de hand. Helaas hadden we niets meer gevangen, maar we waren toch ook blij met het resultaat en de ervaring die wij hier hadden opgedaan.
De regen en kou konden ons niet meer deren. Onze droom was anders gelopen dan gedacht, maar veel belangrijker, hij was werkelijkheid geworden. Het was een zware wedstrijd, waarvoor wij keihard hadden gestreden. Met als eindresultaat een 13de plek (van de 29), een prestatie om trots op te zijn. Onze volgende droom gaat wellicht over een top 3 plek of misschien zelfs wel een WK. Dromen mag altijd! Onze dank gaat uit naar Hengelsport Utrecht.
De uiteindelijke winnaars
Patrick Kemble